“ನಿಮ್ಮ ಆತ್ಮವನ್ನು ನೀವು ಹೇಗೆ ತೃಪ್ತಿಪಡಿಸಬಹುದು? ಜೀವನವನ್ನು ಸರಳಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡು ಆನಂದಿಸಲು ಕಲಿಯಿರಿ! ” ದಯಾ ಮಾತಾರಿಂದ

ಧ್ಯಾನವು ನಮ್ಮ ಬಾಹ್ಯ ಜೀವನವನ್ನು ಆತ್ಮದ ಆಂತರಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳೊಂದಿಗೆ ಜತೆಗೂಡಿಸುವಲ್ಲಿ ಜಗತ್ತಿನ ಬೇರಾವುದೂ ಮಾಡದಷ್ಟು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇದು ಕುಟುಂಬ ಜೀವನ ಅಥವಾ ಇತರರೊಂದಿಗಿನ ಸಂಬಂಧಗಳಿಂದ ದೂರ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ, ಇದು ನಮ್ಮನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರೀತಿಯುಳ್ಳವರನ್ನಾಗಿಯೂ, ಹೆಚ್ಚು ತಿಳುವಳಿಕೆಯುಳ್ಳವರನ್ನಾಗಿಯೂ ಮಾಡುತ್ತದೆ — ಇದು ನಾವು ನಮ್ಮ ಪತಿ, ನಮ್ಮ ಪತ್ನಿ, ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ನೆರೆಹೊರೆಯವರ ಸೇವೆ ಮಾಡಲು ಬಯಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ.

ನಮ್ಮ ಹಿತಚಿಂತನೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಇತರರದನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿದಾಗ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು “ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನದು” ಎಂಬುದನ್ನು ಮೀರಿ ವಿಸ್ತರಿಸಿದಾಗ ನಿಜವಾದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕತೆಯು ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. …

ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಧ್ಯಾನದಿಂದ ದೂರವಿರಬಯಸುತ್ತಾರೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸಮಯವಿಲ್ಲವೆಂದಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅವರು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಎದುರಿಸಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ — ಅದು ಧ್ಯಾನದ ಆಂತರಿಕೀಕರಣದಲ್ಲಿ ಆಗೇ ಆಗುವಂಥದ್ದು. ತಾವು ಇಷ್ಟಪಡದಿರುವಂಥದ್ದು ಅವರೊಳಗೆ ಬಹಳವಿದೆ, ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಅವರು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಸ್ವ-ಸುಧಾರಣೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಆಳವಾಗಿ ಯೋಚಿಸದೆ, ಬಾಹ್ಯ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲೇ ಮನಸ್ಸನ್ನು ನಿರತವಾಗಿರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಲೇಸು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಅಂತಹ ಮಾನಸಿಕ ಸೋಮಾರಿತನದಿಂದ ದೂರವಿರಿ. ಮಾನಸಿಕ ಸೋಮಾರಿತನವು ನಮ್ಮ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಪ್ರಗತಿಗೆ ಅಡ್ಡಿಯಾಗುವ ಪ್ರಮುಖ ಅಡಚಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ ಎಂದು ಪತಂಜಲಿಯು ತನ್ನ ಯೋಗ ಸೂತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಸೂಚಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಮಾನಸಿಕ ಸೋಮಾರಿತನವು, “ಭಗವಂತನೇ ನಾಳೆ ನಾನು ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತೇನೆ. ಇಂದು ನಾನು, ನೀನು ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಚಿಂತೆಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿದ್ದೇನೆ,” ಎಂದು ಹೇಳುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ….

ಇದ್ದಷ್ಟರಲ್ಲೇ ತೃಪ್ತಿಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದಾಗುವ ದುರಂತವೆಂದರೆ, ಹೆಚ್ಚಿನ ಜನರು ತಮ್ಮ ಹೃದಯವು ಹಿಂಸೆ, ದುಃಖ, ಹತಾಶೆ, ಸಂಕಷ್ಟದಿಂದ ಹಿಂಡಿಹೋಗುವವರೆಗೆ ತಮ್ಮ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಏನನ್ನೂ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅವರು ಭಗವಂತನನ್ನು ಅರಸುವತ್ತ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಅಂತಹ ಬೇಗುದಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವವರೆಗೆ ಏಕೆ ಕಾಯಬೇಕು? ಈಗ ನಾವು ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪ ಮಾತ್ರ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದರೂ ಭಗವಂತನನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದು ಬಹಳ ಸರಳ.